PN-B-02151-2_2018 Akustyka budowlana. Ochrona przed hałasem w budynkach. 
Część 2: Wymagania dotyczące dopuszczalnego poziomu dźwięku w pomieszczeniach.

Niniejsza norma zastępuje PN-B-02151-02:1987.

Zasadnicze różnice między niniejszą normą a normą znowelizowaną polegają na:

1. zmianie wymagań dotyczących dopuszczalnego poziomu hałasu w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi, którzy znajdują się w budynkach mieszkalnych, budynkach zamieszkania zbiorowego i budynkach użyteczności publicznej, wytwarzanego przez urządzenia wyposażenia technicznego budynku i przez źródła hałasu występujące w lokalach usługowych. Znacznie zaostrzono wymagania dla pory dziennej oraz zaostrzono wymagania dla kuchni i pomieszczeń sanitarnych;
2. wprowadzeniu nowych wskaźników hałasu, wyznaczanych wg PN-EN ISO 10052 i PN-EN ISO 16032;
3. wyeliminowaniu wymagania podanego w zastępowanej normie, określającego dopuszczalne poziomy dźwięku A hałasu od wszystkich źródeł. Zrezygnowano również z określania dopuszczalnego poziomu dźwięku w pomieszczeniach technicznych, ograniczając wymagania tylko do pomieszczeń chronionych i przeznaczonych na pobyt ludzi;
4. wprowadzeniu zamiast poziomu maksymalnego LAS max – wyznaczanego z zastosowaniem czasowej charakterystyki korekcyjnej S (slow) – poziomu maksymalnego LAF max – wyznaczanego z zastosowaniem czasowej charakterystyki korekcyjnej F (fast). Wprowadzono także cykle operacyjne zamiast czasu odniesienia.

Jak wskazano w poz. 3, w obecnej normie nie znajdziemy już poziomów dopuszczalnych od wszystkich źródeł hałasu łącznie, który to zapis często był źle interpretowany i bywał wykorzystywany do określania wartości dopuszczalnych hałasu docierającego do pomieszczenia ze źródeł zewnętrznych (takich jak ruch drogowy, kolejowy czy lotniczy). Obecnie, w myśl zaktualizowanych norm, parametrem regulującym poziom hałasu w pomieszczeniach pochodzącego ze źródeł zewnętrznych (drogowych, kolejowych, przemysłowych czy lotniczych) jest izolacyjność akustyczna przegrody zewnętrznej wyznaczana wg. normy PN-B-02151-3:2015.

Zgodnie z zapisami normy zakres ochrony przed hałasem obejmuje poniższe grupy hałasu:

1. hałas pochodzący od urządzeń stanowiących wyposażenie techniczne budynków;
2. hałas spowodowany działalnością i eksploatacją (lokali usługowych, lokali z muzyką i/lub tańcem);
3. hałas pochodzący od nowych urządzeń wymienionych w poz. 1 i 2, które nie były uwzględnione na etapie odbioru budynku.

Normę stosuje się przy projektowaniu, wznoszeniu, nadbudowie, rozbudowie, przebudowie, zmianie sposobu użytkowania i eksploatacji budynków mieszkalnych wielorodzinnych i jednorodzinnych, budynków zamieszkania zbiorowego i budynków użyteczności publicznej.

Parametry oceny hałasu:

1. równoważny poziom dźwięku A, LAeq,nT, odniesiony do warunków i cyklu pracy danego urządzenia instalacyjnego, wg PN-EN ISO 10052 lub PN-EN ISO 16032;
2. maksymalny poziom dźwięku A, LAFmax,nT, zmierzony z zastosowaniem czasowej charakterystyki korekcyjnej F wg PN-EN ISO 10052 lub PN-EN ISO 16032;
3. w przypadkach szczególnych rodzajów hałasu – widmo hałasu wyrażone poziomem ciśnienia akustycznego hałasu równoważnego lub maksymalnego dla cyklu pomiarowego, zmierzonego w pasmach 1/3-oktawowych.

Parametrem oceny hałasu pochodzącego od urządzeń technicznego wyposażenia budynku, innych niż urządzenia instalacyjne oraz hałasu pochodzącego od lokali usługowych zlokalizowanych w budynku jest maksymalny poziom dźwięku A, LAFmax,nT, zmierzony z zastosowaniem czasowej charakterystyki korekcyjnej F.

Dopuszczalny poziom hałasu w pomieszczeniach chronionych, w budynkach mieszkalnych, budynkach zamieszkania zbiorowego i budynkach użyteczności publicznej.

Dopuszczalne wartości wzorcowego równoważnego i wzorcowego maksymalnego poziomu dźwięku podano w Tablicy 1.

Wzorcowy równoważny poziom dźwięku A LAeq nT

LAeq nT = LA eq – k
gdzie:
LA eq – równoważny poziom dźwięku A
k – wskaźnik pogłosu

Wskaźnik pogłosu k

k = 10 lg T/T0
gdzie:
T – czas pogłosu,
T0 = 0,5 s dla pomieszczeń mieszkalnych (dla innych pomieszczeń przyjmuje się wartości wg PN-B-02151-4)
UWAGA do hasła: T – jest obliczane ze średniej arytmetycznej czasów pogłosu w pasmach oktawowych 500 Hz, 1 kHz oraz 2 kHz z wzoru:
T= 1/3 (T500 + T1000 + T2000)
Wskaźnik pogłosu k określa się wg metody podanej w PN-EN ISO 10052.

Hałas tonalny

Hałas, w którego 1/3-oktawowym widmie poziomu dźwięku LA występuje przynajmniej jedna składowa o poziomach co najmniej o 5 dB większych od poziomów hałasu w pasmach sąsiadujących.

Hałas niskoczęstotliwościowy

Hałas, w którego widmie znaczącą rolę odgrywają składowe o częstotliwościach równych 250 Hz lub mniejszych.

Hałas uznaje się za niskoczęstotliwościowy, jeśli różnica między poziomem dźwięku A a poziomem dźwięku C (równoważnym lub maksymalnym) jest większa niż 20 dB (LC – LA = 20 dB) lub jeśli w widmie hałasu, zmierzonym w pasmach 1/3-oktawowych z zakresu od 12.5 Hz do 250 Hz, występuje przynajmniej jedna składowa o poziomie o 5 dB większym od poziomu określonego charakterystyką LA10, opisaną wzorem
LA10 = 10 – kA
gdzie:
LA10 – wartości poziomów ciśnienia akustycznego w pasmach oktawowych
kA – wartości charakterystyki korekcyjnej A dla częstotliwości środkowych kolejnych pasm tercjowych z zakresu od 12,5 Hz do 250 Hz.

Wartości LA10 i kA są następujące:

Hałas impulsowy

Hałas składający się z co najmniej jednego zdarzenia dźwiękowego o czasie trwania krótszym niż 1 s i maksymalnym poziomie dźwięku przewyższającym wartość LAeq dla tego hałasu o więcej niż 10 dB.